Het portret van Dorian Gray

zat voor de piano, met zijn rug naar hen toe en h

l! riep hij uit. Ik wil ze

van afhangen hoe je va

ortret van mij noodig, antwoordde hij, op den muziekstoel omd

kreeg, tintte een flauwe blos z

ik wist niet, dat je

uit Oxford. Ik heb hem juist verteld hoe ui

ijl hij nader kwam en zijn hand uitstak. Mijn tante heeft mij dikwijls over u gespro

met haar naar een liefdadigheidsvoorstelling in West End te gaan, en ik vergat het heelemaal. Wij zouden samen een quatre-mains gespe

t, dat het er toe deed of u er was of niet. Het publiek zal wel gedacht hebben, dat h

r haar en geen complime

n lac

kroeshaar. Er was iets in zijn gezicht, waarom men hem dadelijk vertrouwde. Alle openhartigheid van jeugd, en alle jeugdige hartsto

aan filanthropie te doen,

te zijne penseelen klaar. Hij zag er mo? uit; toen hij Lord He

et af maken. Vindt je het erg onbeleef

lachte en keek

an, Mr. Gra

e buien is, en ik kan hem niet uitstaan, als hij zoo saai is. Buitendi

? moeten spreken. Maar ik zal zeker niet weggaan, nu dat u mij gevraagd heeft te blijven. Het kan je immers zooveel

eet zich o

urlijk blijven. Dorians grillen zijn voor

moeten bij Orleans. Adieu, Mr. Gray, kom eens op een middag bij me in Curzon-street. Om

geen mond open als je aan het schilderen bent, en het is afschuwelijk vervelend o

en blik naar de schilderij. Het is waar, ik spreek nooit als ik werk en ik luister dan ook niet, e

dan met mi

ilder

e?r op de estrade, beweeg je niet en luister niet te veel naar Lord Hen

e van verveling tegen Lord Henry, tot wien hij zich, in eens, getrokken voelde. Lord Henry was zoo heel a

slechten invloed, Lord H

Gray. Iedere invloed is immoreel, im

aa

een rol, die niet voor hem geschreven werd. Het levensdoel is zelfontwikkeling, zooveel mogelijk zichzelve te zijn; daarvoor bestaat men. Tegenwoordig zijn de menschen bang voor zichzelven. Zij hebben den hoogsten plicht vergeten, den plicht jegens zichzelven. O ja, zij zijn barmhartig genoeg. Zij voeden de ho

r, verdiept in zijn werk, zich slechts bewust, dat over Dorian's g

oedigste van ons is bang voor zichzelven. Het aan banden leggen van den wilde in ons wordt ons tragisch door een zelfontzegging, die het leven verbittert. Wij worden gestraft voor onze zelfmartelingen. Iedere impulsie, die wij trachten te smoren, kankert voort in onzen geest en vergiftigt ons. Het vleesch zondigt ééns en dan is het gedaan, want actie is een soort van reiniging. Daarna blijft er niets over dan de herinnering aan een genot of de weelde van een verdriet. De eenige manier om aan een verleiding te ontkomen, is er aan toe te geven. Strijd er tegen en je ziel kri

zeggen. Er is een antwoord op alles wat u gezegd heeft, maar ik kan het niet

oeden in hem werkten. Toch scheen het hem of alles waarlijk uit hemzelven kwam. De enkele woorden, die Basils vriend tot hem gezegd

ons. Maar woorden! Woorden! Hoe vreeselijk waren ze! Hoe klaar, hoe vol van het leven, hoe wreed! Men kon ze niet ontvluchten. En toch, wat subtiele tooverkracht school in ze

nu! Het leven schitterde eensklaps als purper om hem heen. Het was hem of

getroffen door de plotselinge uitwerking zijner woorden, en, zich een boek herinnerend, dat hij op zijn zestiende jaar gelezen had-een boek, dat h?m

ie hem eigen was, fijn en delicaat van toets, de streek, die

Gray eensklaps uit. Ik kan niet meer, ik ga wa

b juist de uitdrukking getroffen, die ik hebben wo?, die lichtschittering in de oogen. Ik weet niet wat Henry je heeft zitten vertellen, maa

. Misschien geloof ik juist daarom nie

droomerige oogen. We zullen samen wat in den tuin gaan. Het is hier ontze

engen. Ik moet den achtergrond nog wat bijwerken, ik kom later wel bij je. D

n de volle, koele seringen-trossen en koortsachtig den geur ervan indronk,

erde hij. De ziel geneest het best door d

ddraad van zijn haar verward. Vrees was in zijn oogen, zooals bij iemand, die in eens wakk

de ziel te genezen door de zinnen en de zinnen door de ziel. U is een vreemd

m; zelfs zijne koele, witte handen, fijn als bloemen, hadden vreemde betoovering in zich. Zij bewogen zich, wanneer hij sprak, als muziek en schenen zelve taal uit te drukken. Maar toch was Dorian bang voor hem en hij schaamde zich dien angst. Waarom had een vreemde hem aan zichzelven moe

nken gebracht en als u hier nog langer in de zon blijft, verbrandt u en zal Basil

an Gray lachend, terwijl zij ac

heel veel kunnen

rom

jeugd heeft en jeugd is het eenige op de

k zoo niet,

zoo zijn?... U heeft een buitengewoon mooi gezicht, Mr. Gray. Fronst niet. Het is zoo. En schoonheid is een soort van genie, zelfs hooger, want geen uitlegging is er bij noodig. Het is een van de groote principes van de wereld, evenals de zon of het voorjaar. De menschen zeggen soms, dat schoonheid oppervl

die vreemde belangstelling in kleinigheden, die wij aan den dag leggen, als iets belangrijks ons vrees aanjaagt, als een nieuw gevoel in ons trilt, waarvoor wij geene woorden kunnen vinden; als eene gedachte vol schrik eensklaps beslag

n het atelier en wenkte om te komen.

en. Het licht is uitstekend, e

n-groene kapellen fladderden om hen rond; in den pereb

ij ontmoet te hebben,

hem aan

Zal ik het al

ijls. Ze bederven iederen roman door hem altijd te willen laten voortduren. En het is een woord zonder eenige bet

r binnentraden, legde

Henry

, fluisterde hij, kleurende over zijn eigen vrijmoedighe

ruit ging om zijn werk op een afstand te bezien. In de schuine stralen, die door de opene deur naar binnen stroomden, dansten de stofatoompjes en zij waren als goud. De geur der ro

ukkend, schreef hij zijn naam met lange vermi

derij. Het was zeker een wondervol st

et is het mooiste moderne portret, dat ik tot nu

rikte op, als

ar? murmelde hij, va

. En je hebt vandaag uitsteken

danken, viel Lord Hen

Gr

complimenten hadden hem steeds toegeschenen als de lieve overdrijvingen van hun vriendschapsgevoel. Hij had ze aangehoord, over ze gelachen en ze we?r vergeten. Zij hadden niets op hem uitgewerkt. Toen was Lord Henry gekomen met zijne vreemde panegyrie over jeugd; dit had hem een oogenblik getroffen en nu, terwijl hij stond te kijken naar de afschaduwing van zijn eigen mooi, nu flitste de waarheid door hem heen. Ja er zo? een dag komen, dat zijn gezicht oud en gerimpeld zo? zijn, zijn oog d

een beetje geprikkeld, door het stilzwij

ooi vinden?! Het is een van de mooiste, knapste dingen in moderne

iet van m

wie

uurlijk! antwoo

is we

dit portret zal altijd jong blijven. Het zal nooit ouder zijn, dan zooals het nu is, op dezen dag, in Juni ... O, was het ma

Basil! riep Lord Henry lachend. Het z

ker op tegen hebben,

ndde zich om e

er lief dan je vrienden. Voor jou ben ik niet meer

iets voor Dorian zoo te spreken. Wat was er gebe

Hoe lang van mij? Tot ik mijn eersten rimpel heb, zeker! Ik weet nu, dat als je leelijk wordt, je daarme? ook alles en alles verliest. Je

bleek en pak

zooals jij, en nooit zal ik een ander zoo hebben. Je bent toch nie

altijd behouden, wat ik verliezen moet! Ieder moment, dat voorbij gaat, neemt iets van mij weg, en geeft het aan dat portret. O, was het dan toch omgeke

zijne hand weg, gooide zich op den divan, v

k, Harry, zei de

haalde de s

e Dorian Gray,

is he

o is, wat heb ik

aan, toen ik het je v

j me dat ook vroeg

met je beiden hebt me mijn mooiste werk leeren haten en ik zal het vernietigen. Wat is het an

el voor het hooge raam. Wat deed hij daar? Zijne vingers rommelden tusschen tinnen tubes en droge penseelen, als zochten zij iets.

ank, vloog op Hallward toe, wrong hem het mes uit d

et doen! kreet hij, h

nige waarde stelt, Dorian, zei de schilder, ko

er verliefd op, Basil. Het is ee

ten vernissen, encadreeren en thuis zenden

hoek van de kamer om

waar? En jij Harry? Of heb je een diepe

d, dat een mensch een beredeneerd dier was! Het is het voorbarigst oordeel, dat ik ooit gehoord heb. Een mensch is een heele boel, maar beredeneerd; alles behalve! Eigenlijk, ben i

l, vergeef ik het je nooit! riep Dorian Gray, en ik g

an jou is, Dorian. Ik gaf h

geweest is, en dat u het eigenlijk ook zoo heel naar nie

wel degelijk heel naa

nr

heeft "geleefd"

een Japansch tafeltje. Daar was een gerinkel van kopjes en schoteltjes en het sissen van ee

naar het tafelt

m in White te komen dineeren, maar het is een oud vriend; ik kan hem dus wel telegrafeeren, dat ik ziek ben, of dat ik verhinderd

steken, mompelde Hallward. En als je

eel leelijk. Het is zoo somber, zoo saai. Zonde, dat is eige

ke dingen niet zeggen,

rr

voor ons thee schenkt

een van

de opera willen gaan, L

d: jij gaat toch

rlijk liever niet. Ik h

en wij samen

d ik hee

pen en ging met zijn kopje in d

en Dorian blijven,

eg het origineel bij hem ko

prec

reed,

k. Maar d?t zal nooi

Dat is ten

niets dan een fyziologisch verschijnsel. Het heeft niets met onzen wil te maken. Jonge lui willen trouw zijn,

opera, Dorian! zei Hallwa

n niet

rom

Wotton beloofd heb

n je houden, omdat jij

d de zijne. Ik verz

achte en schu

smee

ar Lord Henry, die hen met e

h gaan, Basil,

rd, en hij zette zijn

je je nog kleeden moe

Kom we?r eens gauw

oe

het niet

rlijk niet!

...

, B

ik je vroeg, vanmo

het ve

rtrouw

en kon vertrouwen, lac

voor en ik kan u even

en interessante

wierp de schilder zich op zijn bank; e