Fundamenta Krestomatio

nkis por la sendita mono, kun kies helpo lia afero rapide ekiris anta?en, kaj diris, ke nun li jam estas tute konvinkita pri plena sukceso; poste li petis pardoni lian longan silenton, kiu okazis pr

komencis preti?adi al la edzini?o. ?i kuradis de unu magazeno al alia, ?i a?etadis ?tofon por vestoj, tolon; ?i mendis edzi?ofestan veston, a?etis edzi?ofestajn kandelojn. Post du semajnoj ?i jam ?ion pretigis, kaj kun senfina malpacienco komencis atendi sian fian?on. Sed la stranga fian?o denove nenion skribis. Sinjorino Anneto en la komenco vidis en tio ?i nenian signifon, pensante, ke li estas nun okupita. Sed pasis ankora? unu monato, pasis dua, - sinjorino Anneto skribis al li leteron post letero, li nenion respondis. ?i jam forte maltrankvili?is. En ?ia imago sin prezentis plej teruraj pentra?oj : jen ?i vidis, ke ?ia Arturo estas malsana - eble e? mortas, kaj apud li neniu alestas; jen ?i pensis, ke li perfidis al ?i kaj ekamis alian virinon. ?i per ?iuj fortoj penis forpeli

ometon? Bone, tre bone, la dome

ia hebreo, li ridetis kaj pin?is sian akran barbeton.

disto, sed anta? du a? tri mon

viva malpacienco interrompis lin sinj

. . . Li e? ne estas sinjoro, sed fripono,

za? frapita de tondro. Ne! ne povas esti! . . . ?ia Arturo . . .

l mi priskribi

kaj li komencis plej detale pentri la portreton de la fripono kaj

ke li estis du a? tri semajnojn en la malliberejo, el

i multe kaj longe suferis : en la da?ro de kelkaj monatoj ?i preska? tute ne eliradis el sia ?ambro,

lkoj; en la bu?o mankis multaj dentoj; ?i ?ibi?is; ?ia kapo kaj manoj ?iam tremadis, la okuloj malforti?is. Du malgrandaj ?ambraj h

u ?i renkonto malbonan signon, sinjorino Anneto volis jam reiri, kaj subite el la amaso da arestitoj ?i eka?dis konatan mokan vo?on : - Kiel vi

j de tiu tempo ?i jam por ?iam ?esis promenadi, plivolan

GRA V

a tradukis B. G. J

vagonaro haltis. La kelnero rakontis, ke ?i staras jam 1 1/2 horojn. Mi vestis min, kaj elirinte eksteren, mi trovis, ke

kun li kelkan tempon pri la ma?ino. Kiam mi proponis al li cigaron, kiun li kun

de la ma?ino. ?io, kio nur povis esti briligita, radiis kiel la suno; ?ar la lokomotivestroj estas

adrigita en oran kadron, pendis sur la mureto. La estro ridis. ?i estas malpli ornamo ol memora

vas savi la vivon de

. Ni havas multon da te

e la forestanta hejtisto kaj

kiel nun, - la karan 499. Mia hejtisto estis tiu sama, kiun mi havas nun, - Jim Moode. Jim estas bonega knabo, sed tre ema kredi spiritojn, son?ojn

tiu nokto blovis terura ventego kaj la pluvo faladis per riveroj jam de la komen

la lokomotivo, li diris : Ni havos malgajan vetu

: - kio tiel malkura?i

ke io okazo

mi anka? sentis min

sistis preska? nur el personvagonoj. Mi fari?is nerva ?e la penso

o eksonis, kaj ni ekvoja?is en la blovegadon. La mallumo estis netrapenetrebla, nur de la lanterno sur la anta?a?o de la lokomotivo estis distr

ekzamenis precize, ?u ?io estas en ordo, kaj Jim esplo

tra la pluvo kaj nebulo glitantan anta? ni gigantan virinan figuron, envolvitan en longan nigran m

iu staris anta? la forno. Kiam li ekrigardis returnen, li ekkriis

nsoj estis okupitaj je la st

ock Creek, kie ponto kondu

r unu mejlon malproksima de la ponto. Kiam ni pasis preter la stacio, mi a?dis, ke Jim ekkriis. Mi kuris al li kaj

en la plej sova?a danco. - Frank, murmuretis Jim kun malfacileco, ne iru sur la po

n kiel eble plej forte. Apena? ni haltis, mi povis a?di la akvon, kiu mu?is en Rock

a reloj. Mi nenion vidis, sed diris : - Mi ne scias, kio estas, sed ?ajnis al mi, ke mi vidis grandan nigran spiriton, kiu etendis la brakojn kaj faris al mi signon ne iri plu. L

haltis, rigidigitaj de teruro. Anta? niaj piedoj estis profunda fa?ko, kie la rivero mu?is, ?veligita de la printempaj pluvoj. Kiam ni

idis, kiam vi hal

ol feli?o, nin sav

estis pli rapidepensanta, ol iu el ni. Kiam li ekvidis la nigran virinon, li iris al la lokomotivo kaj enrigardis en la lanternojn, kiuj staris tie. - Tie ?i estas nia nig

s virinon, svingantan la brakojn. Ni ne scias, kiel ?i eniris, sed kredeble ?i eniris tiam, kiam Jim esploris la l

adro. Tio ?i estas, por min memorigi, kiel ni estis savitaj per tiu ?i i

oro, elirante el la telegrafa sta

nis en la ma?inon ka

AJ BRA

mperiestro brilas la plej hele, anta? ol ?i por ?iam estingi?os. ?io, kion Parizo havis en si da brilo kaj beleco, devis hodia? sin kolekti en la opero,

eka?dis la bruon de vesto; la dua lo?io, dekstre de la lo?io imperiestra, malfermi?is, kaj eniris la belega edzino de la ambasadoro N. Ne miro, ke neniu plu observadis la levadon de la kurteno; ne miro, ke ?iu okulo kiel ensor?ita direkti?is sur la virinon, kiu ?us okupis sian se?on kaj trankvile, kun aristokrata mal?ateco, rigardis ?irka?en, ?a

a de admiro; ?i demandas, ?u sinjorino la dukino volos havi la b

krio de ravi?o la imperiestra servanto salutis kaj eliris el la lo?io,

de la ambasadoro kun boneduka ?entileco atendis la redonon de siaj multekostaj juveloj. La

kaj ke la homo en la imperiestra livreo estis unu el la plej kura?aj ?telistoj de la ?efurbo. Li ordonis al sia veturigisto veturi al la estro de la polico, kaj, anta? ol la nokto pasis, centoj da plej ler

te, tiu ?i rakontis, ke oni kaptis la ?teliston kaj trovis ?e li la braceleton. Sed la fripono persistas, ke li ne estas ?telisto, kaj la braceleto jam de multaj

a policisto la duan braceleton. Tiu ?i kun profunda saluto forlasis

ona humoro, venis en la ?ambron de sia edzino kaj ?etis sin malespere sur se?on.

riis la duko, ni nenio

e? La oficisto, kiu prenis la duan braceleton, diris, ke

ro kaj petis sian edzinon kun ra?

?emegante la duko

an braceleton, ?ar ni neniun sendis tien ?i. La homo, al kiu vi ?in d

adoro rememoradis la paradan operon, kiu faris lin je kelkaj milionoj malpli ri?a, ol li estis, k

NU VO

o de L.

oro; tiam ankora? oni kunesidi?is, por trinki nigran kafon

n?iritaj per la plezurego kaj alportis oferojn al la diino de la dancado. Kiam matene oni reiradis hejmen, la plej junaj el la mondo sinjora estis la ?

lo?ejo, kaj ?i estis kune kun la patro kaj patrino, ?irka?ita de amaseto da junaj herooj de danco. Oni ?er

rte agrablan, kaj ?iu el ili pensis, ke li ricevis de Ella premon

?

tendis ?is ?iuj anta?irintoj ricevos sian ? mane

kvila kaj modesta. ? Trankvilaj akvoj estas profundaj ?, dir

t ili servanto kun brulanta kandelo - Gering iris anta?en, por komenci sian preparitan parolon de adia?. Sed en

kion vi promesis,

ie voko

lino, mi ne bezonas

kaj la sinjorino konsilanedzino jam preninte la

ankora? staris kun levita mano - Ella jam eniris en la domon, la pordo fermi?is -

este Gering reiri

malrapide. ?iuj aliaj jam de

je si mem. Li ek?emis kaj parolis al si m

l mi! La ju?isto Gering ankora? la duan fojon e

ormi?inte vidis la sunon brilan

oro malagrabla. ?i rememoris la disi?on, rememoris la ju?iston Gering, kiu estis la sola, kiu ne diris al ?i e? unu v

n la ?ambro de Ella, por paroleti pri la dancado pasinta. - Vi scias, ke tro alproksimi?i estas tute kontra? la karaktero de Gerin

Inter tro alproksimi?i kaj intence

e! Sed

la vesperman?o? Kion pli mi povus fari? ?u mi mem devas alfor?i lin per ia aparta atento? ?u e? ne estas lia propra afero diri . . .

lte pli bone al virino. Diru mem : kio hodia? pli multe devigas la virinojn plendi : la modesteco a? la tro

i ne povas rekte diri la vorton liberi

oj ru?i?is, kaj Mathilde vidis, ke

adis, kiel ?i mem povus helpi la aferon. Kun la tempo vi alvenos

dis, jam promesis al mi sian helpon. Kiam ni hodia? matene

kion l

Mi bezonas n

la du amikinoj. Li koni?is kun la ju?isto, kiam ili estis kolegoj-studentoj, kaj li nun volonte akceptis la

storacio, la oficiro - fidela al sia principo ne longe pripensi,

lta pripensado kaj granda modesteco ?anceli?adis frapi al la pord

ia fian?i?o? li d

krigardis; li intencis

ri vi du kiel pri estontaj geedzoj. Nun aliru al la celo! Vi estas enamita en Ella'n - vi

kultadis ne fe

tranga ju?isto vi estas - al vi mankas la parolo por def

diris Gering malgaje. Ki

am devas diri vi! ?u la fra?lino eble devus sin turni al vi :

i ne pen

viaj viza?oj, ke vi amas unu la duan - sed nek vi nek ?i decidi?as ?in konfesi! Vi mem ankora? pli malmulte ol E

i? ?u Ella parolis nur unu solan fojon e? plej malgrandan vorteton, kiu

pruvojn efektivajn! - Ni ne ?ercu, Herman, - la afero devas esti fin

unu

an Ella at

as vin per

Tiam

unuan vorton? a? pli bone vi amba? devos diri unu vorton

devus transsalti! Lia malgaja viza?o ridigis lian amikon. - Mi n

g, kaj en tiu sama minuto la

Ho, la duelo estos gajega! Mi estas sciema, kiu el vi unue vundos la duan! Sed mi

esperis de la pr

j kune kun Gering fo

stu certa! diris Stetten, premante la

arolon defendan, kaj kiu el liaj konatoj legus la lertan parolon, kiun Gering

la sepa horo de vespero, kaj la ju?isto sin preparis eliri. Tiam la skribisto de Gering venis en la ?ambron kaj donis al Gering ian leteron. Tiu ?i

o nur unu vorton : ? jes

diri al la alportinto nur ? Je

is en belegan arbaron. La tago estis belega, aero kaj lumo plenaj je gajeco kaj fre?eco. Stetten mem estis apar

oj, sed ne tu?is e? per unu vorto

interne pensis Ger

n tu?i la aferon, sed Stetten ?ajnis ne kom

e, Gering rimarkis ne malproksime anta? ili du sinjorinojn, kiuj nerapide iradis a

jorinoj ne estis pli videblaj. La parolado estis finita, kaj Gering meditante iradis sur la nelar?a vojo post sia ami

g rekomenc

i interese. Ni iras tra e

ra? pli interese, kiam fine la arbar

la lastajn bran?ojn, montri?is herba loko ?irka?ita de la ar

estas belege? d

espondis Gering; s

miko, ni trovos ank

ntencas? sin d

. En la mezo de la vojo Stetten

iel ?irka?iris la dometon tra la arbaro kaj proksimi

rintaj el la pordo al

ar li rekonis la samajn du virinojn

?ardeno, Stetten rapide alproksim

Mathilde

rtojn, kaj tiam tiu ?i ru?i?is. - Certe!

li povis saluti la sinjorinojn

e vera, kion sinjoro d

orton - jes a? ne! Kaj li rigardis sian amikon kiel scia

don; ?ajnis al li, ke li vidas kaj sentas, ke ?i atendas nur la unu vorton : ? jes ?. Kaj tamen li ne sciis, pri kio propre ?i lin demandas. Sed en la deman

. Li vidis pli nenion krom ?i, li a?dis nur ?ian vo?on; la tuta mondo ?ajnis foresti. Li nun sentis feli?on,

, Ell

i ne plenumis mian promeson? Mi plenumis e? pli ol tion, ?ar mi

jon de sia amiko, li mirante lin vidis vestitan

bezonis lon

la komerca kon

Je

am tiu ?i vin demandos sinj

u vorton

u ?i vor

lla

IO DA G

tradukita de Eduard Hall

. ?irka?e en la ?ambro estis distrita ankora? multo da sendifinaj puf-se?oj, a? kiel ili estas nomataj, tiuj remburitaj, rondaj, kvarangulaj kaj ovalaj objektoj kun bluaj atlasaj kovriloj kaj amaso da nekompreneblaj la?a?oj kaj penika?oj. En unu angulo de la buduaro, apud la

la plafono, brulis, sed tiel super ?i, kiel anka? super la kandeloj sur la skribotablo estis koketaj ?irmiloj. La blua silka pordokurteno estis tirita anta? la

non anta? la pordo kaj falis poste laca sur unu el la silkokovritaj kanapoj. ?ia viza?o estis tre delikate formita kaj pala, la okuloj mallumaj, grandaj kaj radiantaj, kaj la nigraj haroj, frizitaj à la Titus, portis neniajn aliajn ornamojn, ol paro da diamantaj steloj. ?ia tre dekoltita vesto, el salmokolora atla

ora? ?i estus, se ?ia viza?o ne havus tiun mal?ateman fieran esprimon. ?i estis laca de la bala muziko kaj van

estis jam tute laca de tiu ?i adorado, ?i estis laca esti diino de balo. Vere, ?i bone sciis, ke ?i prezentis tre belan figuron sur

La eniranto estis belega sinjorino de ?irka? tridek jaroj, kun plena figuro kaj floranta gajema viza?o. ?iaj nigraj haroj estis kunvolvitaj en pezaj plektoj super la kapo kaj ornamitaj per kufeto da blankaj plumoj k

i tiun ?i vesperon. Pensu nur, ke ni du ne parolis jam unu kun la dua de unu tuta longa jaro! Kaj tio estis en la bona urbo Parizo, k

maljusta?on al viaj

laste estis kune en Parizo, tio estis anka? sur balo, ?u vi tion memoras? Tion devus patreto Breine scii, ke lia edzino veturis al opera maskobalo, dum l

one por si mem : - Ha, jes! tiun

volus iom ma

kas, mi ne e

edoj estas tamen bonega elpensa?o! Oni pakas kune ?iujn eblajn kaj neeblajn homojn en la plej malgranda loko, oni ?ar?as el ?iuj eblaj kaj neeb

el laca, mi bezon

tuta planko estas dis?etitaj koroj, kiujn la malfeli?aj sinjoroj perdis! Mi devos lasi ilin elbalai,

o ?irka? sia bela bu?o. La vivopano, mia kara, estas por ili la grava demando. Sed la edzi

lo; ?u vi estas do tiel malbela, a? ?u vi pensas, ke la sinjoroj estas tute blindaj

por mi tute

ompreni. Via koro n

efektive enamita; kaj kiam oni havas unu e

kiuj estas tiel elastaj, ke en ili dudek trovus bone lo

allevis

ne scias lian nomon, kaj e

n. Sed oni devigas sin ?iam havi ion por sin turmenti! Se oni ne havas zorgojn pro

, kaj amba? doloroj naski?is de lia penema partoprenado en la societa vivo; ?ar li trinkadis ?iam grandan kvanton da restoj de vino en la nokto, kaj tio ?i malsanigis lian kapon, kaj li vidadis mu

s Olsen kun malgaja rideto, dum liaj akvobluaj okulo

porcion da glaci

mi ?in metos ?e vi

vi ?in metu tie

sinjori

nny rigardis pos

nfekta, ?i diris. Nun la kel

ondis Stella, kiam ?iuj miaj kav

uaj silkaj kusenoj. En tiu ?i sama minuto la pordokurteno est

maldikaj lume-brunaj haroj kaj lume-bruna vangbarbo iom gr

li demandis, penante doni al

ge! respon

s al sia edzino. Vi kredeble sentas vin jam tre laca esti t

kun sia ventumilo k

s, en tre bona humoro,

iri pri vi, sinjoro Breine

tas en la plej br

Mi vidas la? lia nazo, ke li estas forte atake

lej bone sin s

nas, ke mia ed

kiel multajn dancojn, kaj se mi ne pagos miajn ?uldojn tiel balda

ante, lasante la

rue, des pli bone! Ne ?enu vin! Mi

ra, mi ne diris

tas ja tute videbla la? via nazo, k

Fa

bela tiun ?i ve

s jam tro

? mi estis tro ?etata el la brakoj de unu sinjoro en

zeco estis neint

as diri, ke mi da

dzinon, prematan al la brusto de alia, ?irka?prenatan de lia b

aro anta?e. Tiam vi sidis tie kun bela meblita lo?ejo kaj tamen sen la plej belega meblo en domo - juna edzino; kaj tiam vi komencis t

estis s

stis, ke vi pe

a? su

ian ka?zon plendi.

bone, kiam oni ?ia

s laborem

n en la ?vito de via frunt

os iam vian konduton

iris la komercegisto, nerve ludante kun la ventumilo

diris Fanny, sin levante ofendit

os fari?i alia danco! Li prenis la ventumilon

miko. Nun mi ne mirus, se vi komencus dis

ufi?e inklin

as forna fero! vi povas ja komenci rompi la spegulojn, du

isto for?etis la rompitan ventumilon sur la tablon kaj volis eliri, kiam la

a, la gesinjoro

a viza?o, buklaj lumaj haroj kaj paro da dikaj b

e malh

in retur

je kelkaj mastruma?oj. Lasu, mi vin prezentos, mia plej bona amiko, le?tenan

parolis pri vi, ke

plezuro fari?i via

. En ia alia vespero vi kredeble ne renkontus mian edzinon; sed

njoro le?tenanto, li

injorino. Tia li estis jam

s en Italujo; mirinde, ke ni ne renkontis unu la

ndega urbo ne

agojn post la granda oper

in retur

la opera bal

. kial vi pov

s, faris eksterordinaran im

lsen estas t

. tio es

en la salono kaj ne pli longe ma

honoron, danci k

i pensas, ke vi ne perdos per la ?an?o. ?i estas juna, bela, kaj ri?a. La lasta

daj pensoj kaj veki?is el sia revado nur tiam, kiam lia amiko

manojn sur la ?ultrojn de la le?tenan

rojn vekis tiu opera balo ?e vi

de mia vivo. Mi tiel bone kiel fian?i?is

ilas! Kiel ti

ristianio. Mian nomon ?i ne demandis. Ni iradis ?irka?e, por retrovi ?ian amikinon, kiun ?i estis perdinta en la premado. Ili amba? havis nigrajn domenojn sen iaj signoj, kaj tie nature sin trovis amaso da tiaj nigraj domenoj. Sekve ni promenadis longan tempon kune kaj prenis lokon en lo?io. ?i estis sprita, edukita kaj aminda; mi estis duone malsobrigita de amo, ?ampano kaj dancmuziko; kaj ni amba? enspiradis per plenaj pulmoj la aromon de romaneco, kiu trovi?is en nia tuta aventuro. Mi prenis ?ian manon en mian kaj petegis ?in levi la maskon, sed ?i estis nemovebla. - Ne dis?iru la misteran vualon, kiu estis ?etita sur nian renkonton kaj kiu aldonis al ?i ?ian ?armon. Ni renkonti?os en Kristianio l

vante. Oni povus pensi, ke vi estas naskita en la kavalira

aco tie ?i. Estas tiel a

l vi. Tie ?i estas la plejsanktejo de F

oj, kiuj estis dismetitaj ?irka?e en la plej bongusta senordeco. Oni rimarkis tuj en ?iuj tiuj el

etis. La piano en la angulo esta

a piano kaj komencis transturn

, ke Fanny kaj

neniu, diris Ste

nny vive. Li estas juna, bela, edukita kaj ele

hejmen, por trovi ion, per kio li povus da?rigi vivi!

nteco! murm

an, per kio li povas vivi kr

kti. Dudek mil kronoj da procentoj en jaro kaj n

, St

pala, kun kunp

ku lin tien ?i kaj starigu lin en la vicon de miaj adorantoj. Li

n elp

estos prezentita, fari?os por mi plez

?i estis li, la idealo de ?ia vivo, ?ia sekreta fian?o, kiun ?i nun tiel dolore insultis kaj por ?iam forpu?i

oj, diris Georgo, Sed mi sidis tiel absorbita

decidis rigardi la tut

n la ventumilo. Kiam ?i estas malfermita, ?i faras la servon de kurteno, kiu estas anta?tirita, dum la viza?o faras tualeton. Nu, nun mi pensas, ke

pasos. Mi est

is Georgo, ke mi e

j flegi la fra?linon, ?is vi povos konduki ?in, perfekte refortigitan,

staris malvarmega kaj apogis sin al la dorso de unu se?o.

vin, sinj

dan

os pri la vetero kaj blov

al vi

i sinceraj. Vi min

mia fra?lino. Se mi vin komprenis ?uste, vi t

konante. Nun, kontra?

in konas eg

vere, s

Se

ed

efektive sin

as nenion

ur miajn genuojn, vi eble havus la deziron meti min venkita

ekkriis Stella vive ka

?i estis la melankolia kelnero Olsen, kiu, enirinte senbrue, nun

la se?on kaj ka?is si

, ir

tiun ?i glacia?on

anka? unu porcion, diris Georgo senpacience. Mi bc

, tuj! Nenion

eksita, kaj parto de la delikate formita orelo rigardetis el la grandaj salmokoloraj

ra?

la malnova fiera espri

s ankora? io

i?a, mi estis rapidem

in humiligi. Gratulu vin mem, le?tenanto

ra?

iza?on, ke mi estas senkora koketulino, kiu sin amuzas per enjungado de

nion diri por

vere, kiel ni tiun ?i interparolon komencis, kaj mi s

. Mia efektiva intenco estis in

inuto mi estas tiel laca

ne pli longe

me kaj eniris rap

falis sur la sofon, ?etis sin en unu angulon ka

iun ?i ringon, kiun li metis sur ?ian fingron, kiel ringon de fian?i?o, ?i, kiu tiel ame flegis la puran floron de sia unua amo kaj ?in nutris per sia revado . . . kia malsa?ulino ?i estis! Kaj ?i povis vere kredi, ke en nia proza tempo iom da poezio ankora? povus ekzisti! ?i levi?is, kaj, detirinte la gantojn, ?i longan temp

. ?i ja tenis en sia mano la ?losilon de la enigmo, ?losilon, pri kiu ?i kredis, ke

or,

sub la piedoj de la preterirantoj. Kiam ?i revenis de la fenestro, ?ia rigardo falis okaze sur la porcion da glacia?o, kiu staris sur la tablo, kaj tiam subite venis al ?i ideo. Li pet

signo

mano

stero

omo

npremis ?in en la glacia?on. ?i lasis la telereton stari sur

la kuleron al sia bu?o, ?i rimarkis la papereton kun la ringo, elprenis ?in el la glacia?o kaj legis la versa?on. Traleginte ?in multajn fojojn, pensinte pri la afer

al vi tiun ?

espondis kun sia kuti

sis Fanny. ?u ?i staras lo

ta Felsen - petis min ?in meti tien. Li tiel fervoris, ke mi foriru, ka

as ricev

n devas po

mem. Servu vi la li

a konateco! ?i estas nature pro mia edzo. Mi eniros, por lin danki en ia delika

oksimi?is al Felsen, kiu staris

kelnero. Permesu al via humila se

tas tro

is la telereton, dum liaj okuloj ripozis sur la ekbrilinta ?tono. Neniaj duboj plu! Li trovis la ringon; sed la

diris Fanny kun fripona rid

. . . ?i estas

n konas nur mallongan tempon. Mi konservos ?iam tiun ?i memora?on kaj m

surdigita kun la

la kelnero kaj petinta lin

is Olsen. Li staras kun ?

citita. Fanny staris apude kaj parolis vive kun li. Io brilis forte sur

rimarkita kaj lokis sin post la piano, kie ?i sidis, ka?ata de la ?irka?starantaj grupoj da kreska?oj. Momenton post tio eni

ere ?in senpere fordonacis, kiel senvaloran objekton? Fanny estis tiel profund

e sola? diris la komercegist

manon, kiun ?

a, tio estas ?ar mi vin tiel amas kaj ?ar mi timas, mi maljun

n manon, sed s

. kia ring

onima donaco, respondi

in doni

onanton de anonimaj dona

nas. ?u diri al

sci

orgo Felsen.

e elser?i, el kie la ringo venis, senpere ?in metis sur ?ian fingron? A? ?u Fanny trovis la ringon kaj metis ?in sur la fingron, por pensigi lin, ke

o falis malesp

ona amiko kaj mia propra

tute ja ne povas havi intereson v

un ?iujn viajn sekretojn. Vi volas eble nei, ke

tella b

ringo malfermis miajn okulojn kaj montris

, ?u vi efektive ne trink

y, kiel vi povas

as, kion mi faris. Ni devas trovi sin

, por sciigi, ke la dancado komenci?is

ro Felsen

ton kaj forlasis la balon ant

i! Sed kion do signifas

u la sinjorino estis promesinta la unuan dancon post la ves

a se?o. Stella sidis post la piano kaj ploris. El la

to Breine donas tiun ?i vesperon, li ?emis. Tiel vigla dancado da?ri?as tie i

viza?on en s

ndo pli malfeli?a homo

sur lian ?ultron. Stell

nkora? unu a

anka? malfel

o,

vas edzinon, k

sama homo estas la k

els

s kaj forgesis pro Fanny, kaj ?io tio post konateco de nur duono da

jam pli ol unu jaron.

rino - kia senf

ncaj ideoj. Sed k

mena? nenia

in plu, diris la komerceg

Fanny est

komencis tiun ?i rilaton, kaj mi ne

ari?i ankora?

iam,

, ke ?i sidi?u. ?i si

estas sufi?e maljuna, p

ne kompre

e en la mondo. Vi ne havas plu gepatrojn.

ubita, ke mi trovas, ke ni am

dante sian edzon kaj Stella'n en viva kaj konfid

iam la eksedzi?o kun Fanny estos at

eksedzi?os!

an?elo volus vivigi mian malplenan hej

ere kaj ludis ku

i do kun

is al li s

mi, se mi iel povos help

anny, rapide aperante. Mi liveros m

vive kaj kolere

?i vesperon vidas la unuan fojon anta? miaj okuloj! Kaj kun kia intenco vi ?in faris? Pro malamo al mi ?i ne povas esti, ?ar mi neniam faris malbona?on al vi; kaj pro

kultu min, d

iri lin de mi, - mi amas lin tro forte, ?i

n, mi vol

sed mi

to eniris G

nga. Mi intencis komence skribi al vi, sed mi kompre

ros, diri

mian konduton kontra? vi. ?ar kiam mi nun ree forlasos mian patrujon, kaj kr

turos? dem

kio okazis inter ni, mi ne v

zis inter

istorion de la diaman

tamen tiel dan?era, re

tute alie. Mi estis tu?ita de la romaneco kaj pikanteco en la situacio, mi kreis al mi mem figu

lkompreni?o kaj ke ?i estis maljusta kontra? amba?, Georgo

tu?as viaj fantaziaj portre

zino de mia amiko portas tiun ?i fatalan ringon, mi decidis anka? forgesi ?ion kaj mi ko

algrandan porcion da prudento, kiun li posedis, tio estas jam longe klara al mi, sed nu

ekkriis Breine, ke tiu

n porcio da glacia?o kune kun versa?o. Mi metis la ringon sur la fingron, kaj de tiu ?i momento ?io estas freneza. Breine estas freneza, Ste

ian versa?on. Vi scias tamen, ke mi metis

jam tro frenez

pa?is pli

tiun ?i senordigitan aferon. Mi estas tiu,

l vi. Poste ni nin rerenkontis en kolero, kaj mi decidis, ke vi neniam sciu, kiu mi estas.

Ha, fra?lino, kiel

historio tio esta

u en la balan salonon kaj ne plu mal?atu niajn gastojn. Ge

ro tien eniris, Georgo kaj Stella sidis ankora? en animita interparolado. Ili sidis sur la klarblua silka kanapo - tute proksime, tiel proksime, ke la kolosaj salmokoloraj rozo

ne, ?ajnas, ke n

n estas ?

frotis kontente la manojn, tial nun ni estas la mas

kiu estingadis la l

l ni botelo

n gl

ricevis jam sufi?e de tiu ?i artikolo

glasoj plenigitaj kaj la sano

humile gratuli, diris la kelnero

, ku

no Kaspersen,

tio f

kun la dua jam anta? longe, ?ar en la lasta

eron vi vin klarig

ke mi ?in amas, kaj tiam ?i min ?irka?prenis, kaj tiam mi tiel blanki?is, ?a

elankolia rideto kaj flugetis en la s

o, li premis kison sur ?ian manon kun la brilant

tazioj de la juna paro; sed tiel longe, kiel amo ekzistos en la mondo - ka